ANT0104 Ultra szerokopasmowa antena do omnidirectional

Dla praktycznego pomiaru współczynnika kierunkowości anteny D definiujemy go od wymiaru zakresu wiązki promieniowania anteny.

Kierunkowość D jest stosunkiem maksymalnej promieniowanej gęstości mocy p (θ, φ) maks. Do jego średniej wartości p (θ, φ) av na kuli w regionie dalekiego pola i jest stosunkiem bezwymiarowym większym lub równym 1. Wzór obliczeń jest następujący:

Ponadto kierunkowość D można obliczyć na następującym wzorze:

D = 4 pi / ω _a

W praktyce obliczenie logarytmiczne D jest często stosowane do reprezentowania wzmocnienia kierunkowego anteny:

D = 10 log ⁡ d

Powyższą kierunkowość D można interpretować jako stosunek zakresu kuli (4π rad²) zakres wiązki antenowej ω _a. Na przykład, jeśli antena promieniuje tylko do górnej przestrzeni półkulowej, a jej zakres wiązki wynosi ω _a = 2π rad², wówczas jej kierunkowość wynosi:

W przypadku pobrania logarytmu obu stron powyższego równania, można uzyskać wzmocnienie kierunkowe anteny w stosunku do izotropii. Należy zauważyć, że ten wzmocnienie może odzwierciedlać jedynie promieniowanie kierunkowe anteny w jednostce DBI, ponieważ wydajność transmisji nie jest uważana za idealny wzmocnienie. Wyniki obliczeń są następujące:

3.01 Klasa :: DBI D = 10 log ⁡ 2 Materiał

Jednostki wzmocnienia anteny to DBI i DBD, gdzie:

DBI: jest wzmocnieniem uzyskanym przez promieniowanie antenowe względem źródła punktu, ponieważ źródło punktowe ma ω _a = 4π, a wzmocnienie kierunkowe wynosi 0dB;

DBD: jest wzmocnieniem promieniowania anteny w stosunku do anteny dipolowej półfalowej;

Wzór konwersji między DBI i DBD to:

2.15 Klasa :: DBI 0 DBD Materiał