ANT0104 Ultraszerokopasmowa antena dookólna

Do praktycznego pomiaru współczynnika kierunkowości anteny D definiujemy go na podstawie wymiaru zasięgu wiązki promieniowania anteny.

Kierunkowość D to stosunek maksymalnej gęstości mocy promieniowania P(θ,φ) Max do jej średniej wartości P(θ,φ)av na sferze w obszarze dalekiego pola i jest bezwymiarowym stosunkiem większym lub równym 1. Wzór obliczeniowy jest następujący:

Dodatkowo kierunkowość D można obliczyć za pomocą następującego wzoru:

D = 4 PI / Ω _A

W praktyce do przedstawienia kierunkowego wzmocnienia anteny często stosuje się obliczenie logarytmiczne D:

D = 10 log ⁡ d

Powyższą kierunkowość D można interpretować jako stosunek zasięgu sferycznego (4π rad²) do zasięgu wiązki anteny ω _A. Na przykład, jeśli antena promieniuje tylko do górnej półkuli, a zasięg jej wiązki wynosi ω _A=2π rad², to jej kierunkowość wynosi:

Logarytmując obie strony powyższego równania, można uzyskać kierunkowy zysk anteny względem izotropii. Należy zauważyć, że zysk ten odzwierciedla jedynie kierunkową charakterystykę promieniowania anteny, wyrażoną w dBi, ponieważ sprawność transmisji nie jest uważana za zysk idealny. Wyniki obliczeń przedstawiają się następująco:

Klasa 3.01: dBi d = 10 log ⁡ 2 materiał

Jednostki wzmocnienia anteny to dBi i dBd, gdzie:

DBi: jest zyskiem uzyskanym przez promieniowanie anteny w stosunku do źródła punktowego, ponieważ źródło punktowe ma ω _A=4π, a zysk kierunkowy wynosi 0 dB;

DBd: jest zyskiem promieniowania anteny w stosunku do anteny dipolowej półfalowej;

Wzór na przeliczenie dBi na dBd jest następujący:

Klasa 2.15: : materiał dBi 0 DBD